Opuścił ręce na kolana. A teraz jak trudno mu się z tym wszystkim pożegnać. Obok przeszła matka z córką. Dziewczynka była mniej więcej w wieku Julianny, kiedy spotkał ją po raz pierwszy. Gdy minęły go, roześmiane dziecko obejrzało się zalotnie za siebie. Już kokietka, pomyślał niechętnie. Patrzył za nią bez większych emocji. Nie było w niej tego światła, co w Juliannie. Tego duchowego piękna, które czyniło ją wyjątkową i niepowtarzalną. Pomylił się co do swojej Julianny. John szybko wciągnął powietrze. Nie, Julianna wciąż jest wyjątkowa, ale, jak wszystkie dzieci, lubi się buntować. Sprawdzać swoje możliwości. Wychowano ją tak, że nie potrafi sama o siebie zadbać. Więc kiedy została sama, zwróciła się po wsparcie do tego zera, tego Richarda! Bez światłych porad Johna poszła w ślady swojej matki. John wstał. Usłyszał krzyk mewy, a potem plusk. Ptak nurkował w poszukiwaniu pożywienia. To Richard jest wszystkiemu winny. I dziecko. No i Kate. Jeden problem zamienił się w trzy. Będzie się musiał z nimi uporać. A kiedy to się już stanie, sprawdzi, czy Julianna jest naprawdę coś warta. ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY Nastąpiły kolejne pracowite i pełne pośpiechu dni. Kate musiała na nowo przywyknąć do rytmu ,,Uncommon Bean’’ i jednocześnie zajmować się dzieckiem. Emma też nie miała łatwego życia. Ze względu na stały hałas i zamieszanie panujące w kawiarni zrobiła się nadpobudliwa i płakała częściej niż zwykle, zwłaszcza przed zaśnięciem. Kiedy więc udawało się ją w końcu położyć do łóżeczka, Kate miała zaledwie na tyle energii, żeby wziąć prysznic, włożyć koszulę nocną i zwalić się do łóżka. Do tego dochodziły jeszcze sprawy domowe. Najpierw coś się zaczęło psuć w telefonie, więc wezwana ekipa musiała sprawdzić wszystkie kable. Potem przez dłuższy czas nie padało i Kate, aby uratować kwiaty, zmuszona była codziennie podlewać grządki. W końcu, po zaledwie sześciu latach użytkowania, zepsuła im się lodówka. Ale nawet w tych warunkach wracała myślami do rozmowy z Marilyn. Nic tak nie działa na faceta jak poczucie winy... Czy Richard rzeczywiście czuł się winny? – zastanawiała się Kate, sprzątając stoliki. Czy właśnie dlatego jest taki czuły? Czy z tego powodu zasypuje ją i córkę prezentami? Rozumiała, że może czuć się źle po tym, co powiedział o Luke’u i Emmie. Na pewno było mu głupio, kiedy sobie przypomniał, jak ją wówczas napastował. Ale czy mógł mieć wyrzuty sumienia jeszcze z jakiegoś innego powodu? A jeśli tak, to jakiego? Powinna bardziej panować nad sobą i wziąć w karby swoją wyobraźnię, bo wpadnie w paranoję. Od dnia, w którym stary Joe powiedział jej o dziewczynie na huśtawce, wciąż nawiedzały ją różne obrazy i stała się maniakalnie podejrzliwa. Musi wreszcie z tym skończyć! Dziewczyna na huśtawce... Nie, ona się jej nie przyśniła, lecz naprawdę była na ich posesji i mówiła bardzo dziwne rzeczy. Podniosła głowę. Nagle, jakby przywołany jej myślami, pojawił się Joe, prowadząc na smyczy psa rasy shih tzu. – Cześć, Joe! – krzyknęła. – Może napijesz się ze mną kawy?!